προορισμοί..

Ως γνωστόν, τα μπλογκοπαίχνιδα δεν είναι το καλύτερο μου! Έχουν μια ‘to know us better’ λογική που με κάνει να νοιώθω αμήχανα εμένα την κρυψίνου, τη μυστικοπαθή! Αλλά για την έλενα72

που με προσκάλεσε, οι αντιστάσεις μου είναι λίγες..Αυτή τη φορά το παιχνίδι έχει τον τίτλο προορισμοί που παραπέμπει σε τόπους που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε ή σε τόπους που ονειρευόμαστε. Εύκολο είπα! Να ορίστε:

~ ο Παρθενώνας,

~ η Σαντορίνη, όταν το πλοίο πλησιάζει το λιμάνι,

~ η Χώρα στη Σίκινο και η διαδρομή Χώρα-Επισκοπή που ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα,

~ η Αμοργός ολόκληρη, μέσα-έξω, πάνω-κάτω,

~ οι πυραμίδες στη Γκίζα που τρυπάνε πιο πολύ το μυαλό παρά το μάτι.

Αυτά. Είναι καλά; Καλά είναι, αλλά λείπει ο προορισμός.

θέλω να πάω σπίτι μου

Αυτή η σκέψη μου έρχεται στο μυαλό συχνά, και στα καλά και στα δύσκολα, άλλοτε τη διώχνω σαν ενοχλητική μύγα, άλλοτε την ονειρεύομαι. Της έχω βάλει και άσπρους τοίχους με μια τεράστια πορτοκαλί μπουκαμβίλια. Ως εκεί. Άλλες λεπτομέρειες δεν ξέρω γιατί δεν έχω πάει ποτέ.

ναι, αλλά θέλω να πάω σπίτι μου

Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να πω πως δεν έχει σχέση με το σπίτι που μένω, ούτε αγγίζει τα δικά μου πρόσωπα που δε χρειάζεται να πω πόσο τα αγαπώ. Εγώ το σπίτι μου ψάχνω. Γνωρίζοντας πως δε θα το βρώ, αφού δεν υπάρχει πιά. Με τις γνώριμες σκιές να περιπλανώνται στις γωνιές του, τη γιαγιά μου να χτενίζεται και να βάζει κολόνια, τον παπού να διαβάζει εφημερίδα τo απόγευμα, να ετοιμάζονται να πάνε βόλτα στο Quai. Ανυποψίαστοι ακόμα.

Με τα παιδιά τα αγέννητα, που αργότερα γεννήθηκαν το καθένα σε άλλη πόλη, ξένα, υποχρεωμένα να ξεχάσουν τα όσα θα μπορούσαν να έχουν ζήσει, εγλωβισμένα σε μνήμες πικρές και χαρούμενες, σε μια πραγματικότητα που γελούσε μαζί τους και σε ένα παρελθόν με μεγαλεία που όσο πιο μακρινό γινόταν τόσο πιο ωραίο φάνταζε.

Έχω πάει εκεί αλλά το σπίτι μου δεν το βρήκα. Γιατί είναι και δεν είναι τόπος, είναι και δεν είναι ιστορία, είναι φτιαγμένο από μνήμες και λόγια, από θρήνους αλλά και χαμόγελα, από τη φωνή της γιαγιάς μου, είναι ένας κόμπος που δε λέει να λυθεί και που βαραίνει με τα χρόνια. Ίσως περιμένει κάποια ιστορική δικαίωση, καμμιά σχέση με αλυτρωτισμούς.

Η γιαγιά μου δεν είχε να μου αφήσει και πολλά πράγματα, καταλαβαίνετε..Ένα δαχτυλίδι με ρουμπίνι –το μόνο που δεν πούληθηκε- μου είχε τάξει, αλλά δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μου και ούτε που αναρωτήθηκα που πήγε. Μου έμεινε όμως ένα μικρό κόκκινο χειροποίητο χαλί που είχε από τη γιαγιά της! Κουβαλάει σκόνες και πατήματα αιώνων. Όταν με πιάνει η νοσταλγία για το σπίτι που δε θα γνωρίσω ποτέ –αυτός ο κόμπος-, ξαπλώνω πάνω του, ίσα-ίσα που με χωράει και ονειρεύομαι τη γιαγιά. Έρχεται λέει να με πάρει να πάμε βόλτα στην Αγία Φωτεινή και στο ταρσί για λουκουμάδες..

ποιός σου τα’μαθε;

-->