Όλα άρχισαν το καυτό καλοκαίρι. Παξοί. Ώρα 12η μεσημβρινή. Ο ήλιος καυτός και παρέα με την υγρασία η ζέστη σκοτώνει. Εφορμώ στο κοντινότερο σουπερμάρκετ, τρέχω στα παγωμένα αναψυκτικά, απλώνω το χέρι, βουτάω 2 ice-tea και κάνω το μοιραίο λάθος. Το μάτι μου πέφτει σε κουτάκι αναψυκτικού που γράφει Ginger beer, αγγλικής προελεύσεως. Το παίρνω. Δυστυχώς. Το δοκιμάζω, δε μου αρέσει, too sweet....Το δοκιμάζει κι ο έτερος Καππαδόκης. Αισθάνεται! Από τότε άδειαζε καθημερινά το ράφι κουβαλώντας αγγλικές και αυστραλιανές (!) Ginger beers. Τον πήρανε χαμπάρι στο σούπερ μάρκετ και του είπανε: Γιατί δεν αγοράζεις κερκυραϊκή τζιτζιμπύρα, είναι η καλύτερη, καν’το για την πατρίδα..
Στο γυρισμό, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου αναπαύονταν άπειρες τζιτζιμπύρες κι εγώ τις πρόσεχα. Για την πατρίδα..
Αφού τελείωσε το στοκ, έρχεται ένα Σάββατο ο Καππαδόκης κι αφήνει θριαμβευτικά στο τραπέζι μια σακούλα. Κοιτάω, τι να δω: 1 κιλό τζίντζερ! Για να φτιάξουμε τζιτζιμπύρα, μου λέει ντροπαλά.
Τζιτζιμπίρα
πάμε!
·4,5 λίτρα νερό
·ξύσμα από τρία λεμόνια
·χυμός τριών λεμονιών
·500 γρ. ζάχαρη
·100-150 γρ. φρέσκο τζιντζερ, καθαρισμένο και τριμμένο στο χοντρό τρίφτη του τυριού
·1 κουταλάκι μαγιά σε σκόνη
·2 κουταλάκια κοφτά τρυγικό οξύ
(ως μέσο όξυνσης, προέρχεται από το μούστο και το βρίσκουμε στο μπαχαρ).
Αναλαμβάνουμε δράση
~Βράζουμε το νερό σε μια μεγάλη χύτρα. Μόλις πάρει βράση, σβήνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε το ξύσμα, τη ζάχαρη και το τριμμένο τζίντζερ. Ανακατεύουμε καλά και περιμένουμε να γίνει το μίγμα χλιαρό (30 βαθμοί)
~Εν τω μεταξύ, σε ένα ποτήρι με λίγο χλιαρό νερό προσθέτουμε τη μαγιά και ένα κουταλάκι ζάχαρη. Περιμένουμε να φουσκώσει η μαγιά.
~Όταν η θερμοκρασία του μίγματος νερού-ζάχαρης-τζίντζερ-κλπ κατέβει στους 30 βαθμούς, προσθέτουμε τη μαγιά και ανακατεύουμε καλά.
~Σε ένα ποτήρι βάζουμε το χυμό των λεμονιών και διαλύουμε μέσα το τρυγικό οξύ.
~Προσθέτουμε το χυμό στο μίγμα και ξανα-μανα-ανακατεύουμε.
~Βάζουμε το όλον μίγμα σε μια νταμιτζάνα 5 λίτρων. Έχει κάτι ωραιότατες διαφανείς στην πρώτη κάθετο της οδού Αθηνάς μετά την Ευριπίδου.
~Αφήνουμε το όλον μίγμα εντός της νταμιτζάνος (η νταμιτζάς, της νταμιτζάνος) σε θερμό μέρος επί 3 ημέρες.
~Άσχετο, το ξέρατε ότι η λέξη προέρχεται από παραφθορά της αγγλογαλλικής demi-john? (=μισο-γιάννης?)
~Αφήνουμε τις ετυμολογικές αγωνίες και μετά από τις 3 μέρες σουρώνουμε το μίγμα και το μοιράζουμε σε μπουκάλια ατομικής χρήσης, εδώ σας θέλω! Δεν τα γεμίζουμε ως επάνω, αφήνουμε αρκετό κενό.
~Αφήνουμε τα μπουκάλια εκτός ψυγείου για 2 ημέρες.
~Μετά την παρέλευση των 2 ημερών βάζουμε τα μπουκάλια στο ψυγείο. Περιμένουμε άλλες 2 μέρες και κατόπιν επιτέλους καταναλώνουμε.
~Λεω να αφήσω αυτή τη συνήθεια γιατί έγινε πλέον κλισέ, αλλά μου άρεσε το ρήμα: τζιτζιμπιροπίνουμε!
~Είπα στον Καππαδόκη να φωτογραφίσει τη τζι-τζι-περιπέτεια step-by-step αλλά μόλις είχε βγεί από την σαπουνο-περιπέτεια step-by-step και έλαβα πληρωμένη απάντηση: Δεν είμαι μπλογγερ εγώ!
